Idźcie i głoście – rekolekcje internetowe Dom Józefa – 2016
25. Zdaję sobie sprawę, że dzisiaj dokumenty nie budzą takiego zainteresowania jak w innych czasach i szybko się o nich zapomina. Niemniej podkreślam, że to, co mam zamiar wyrazić, ma znaczenie programowe i poważne konsekwencje. Mam nadzieję, że wszystkie wspólnoty znajdą sposób na podjęcie odpowiednich kroków, aby podążać drogą duszpasterskiego i misyjnego nawrócenia, które nie może pozostawić rzeczy w takim stanie, w jakim są. Obecnie nie potrzeba nam «zwyczajnego administrowania». Bądźmy we wszystkich regionach ziemi w «permanentnym stanie misji».
26. Paweł VI zachęcił do poszerzenia apelu o odnowę, by stanowczo wyrazić, że zwraca się nie tylko do jednostek, lecz do całego Kościoła. Przypomnijmy ten znaczący tekst, które nie utracił swej wymownej mocy:
«Kościół powinien pogłębić świadomość samego siebie, zastanawiać się nad swoją tajemnicą […]. Z tej jasnej i skutecznej świadomości rodzi się spontaniczne pragnienie porównania idealnego obrazu Kościoła, jakim Chrystus go widział, pragnął i umiłował jako swoją świętą i nieskalaną Oblubienicę (Ef 5, 27), z rzeczywistym obliczem, jaki Kościół dzisiaj przedstawia. […] Wynika stąd ofiarne i niemal niecierpliwe pragnienie odnowy, to znaczy poprawy błędów, jakie ta świadomość piętnuje i odrzuca, niemal wewnętrzny egzamin w świetle wzoru, jaki Chrystus nam zostawił przez siebie».
Sobór Watykański II ukazał nawrócenie Kościoła jako otwarcie na nieustanną reformę samego siebie ze względu na wierność Jezusowi Chrystusowi:
«Wszelka odnowa Kościoła w istocie polega na wzrastaniu w wierności jego powołaniu. Chrystus wzywa pielgrzymujący Kościół do nieustannej reformy, której Kościół, rozumiany jako instytucja ludzka i ziemska, wciąż potrzebuje».
Istnieją struktury kościelne, które mogą doprowadzić do krępowania dynamizmu ewangelizacyjnego, zaś dobre struktury są użyteczne tylko wtedy, kiedy nieustannie kieruje nimi, wspiera i osądza je życie. Bez nowego życia i autentycznego ducha ewangelicznego, bez «wierności Kościoła swojemu powołaniu», każda nowa struktura w krótkim czasie ulega degradacji.
Papież Franciszek: Evangelii Gaudium
Komisja Duszpasterstwa KEP wyznaczyła trzy priorytety:
Być Kościołem misyjnym w Polsce – czynienie wspólnot misyjnymi wewnątrz i na zewnątrz Kościoła, głoszenie Dobrej Nowiny w rodzinie, szkole, na uczelniach, w ruchach i stowarzyszeniach, mediach, przestrzeni publicznej itp.
Realizacja misji kapłańskiej, prorockiej i królewskiej – budzenie poczucia wśród ochrzczonych bycia Ludem kapłańskim, prorockim i królewskim, formacja ku realizacji w życiu misji kapłańskiej, prorockiej i królewskiej, zaangażowanie ochrzczonych w liturgię, przepowiadanie i służbę.
Współpraca osób duchownych, konsekrowanych i świeckich – formacja podkreślająca równość w godności i działaniu wszystkich ochrzczonych, wspólne działania według otrzymanych powołań, darów i charyzmatów, umiejętność i doskonalenie współpracy.
Programowi przyświecają trzy szczególne zadania – głoszenie Słowa Bożego (kerygma-martyria), sprawowanie sakramentów (leiturgia), posługa miłości (diaconia). Zadania te współgrają ze sobą i nie mogą być rozpatrywane oddzielnie.
PLAN REKOLEKCJI
06. 12 wtorek
Kościół – co to znaczy, że Kościół głosi mi ewangelię? Jak robić to lepiej?
09. 12 piątek
Droga – głosić mogę zawsze i wszędzie gdzie jestem? Jak to robić? Przekaz postawy wiary
13. 12 wtorek
Społeczność, w której mieszkam; miejscem głoszenia jest to miejsce, w którym jestem na co dzień – parafia
16. 12 piątek
Szkoła: jak głosić ewangelię w szkołach? Po co są szkoły katolickie? Co to znaczy być jednocześnie uczniem i misjonarzem?
20. 12 wtorek
Praca: jak głosić ewangelię w pracy? Czy to w ogóle możliwe?
23. 12 piątek
Rodzina: pierwszym miejscem przekazu wiary. Co to znaczy, że rodzina jest (powinna być) środowiskiem wiary?
